19 Δεκεμβρίου 2010

Μίλα μου σαν τη Βροχή

Μια κάμαρα με θέα προς τη θάλασσα
ξύλινα ράφια γεμάτα κίτρινα βιβλία
το πρόσωπό σου που ποτέ δεν ξέχασα
ένα ήσυχο τέλος για μια μεγάλη απουσία

Μίλα μου σαν τη βροχή

Που λούζει τα μπλε παραθυρόφυλλα
τα φύλλα πέφτουν απ' το βάρος την αυγή
η ζωή αδειάζει και γίνεται σύννεφα
Μίλα μου σαν τη βροχή

Πάγωσε το βήμα αυτού που δεν άντεξε
κάτω απ' τις κίτρινες λάμπες τις πλατείας
μια πόρτα προς τον κόσμο που δεν άνοιξε
έρημα ποιήματα μιας γλυκόπικρης φιλίας

Μίλα μου σαν τη βροχή

Μια εποχή βροχής χωρίς να περιμένω τίποτα
μόνο το σώμα μου συνέχεια θα λεπταίνει
μια λυρική απάθεια, ένα τοπίο κύματα
καθώς η μέρα μου γαλήνια θα μικραίνει

Έτσι ανάλαφρο ο αέρας θα με πάρει
στα παγωμένα άσπρα χέρια του, χλωμό σαν το φεγγάρι
Γι' αυτό μίλα μου σαν τη βροχή



Θανάσης Γιαννακόπουλος