Ένα
άστρο
έκαψε
το σπίτι μου.
Οι
νύχτες με στενεύουν
στην
απουσία σου.
Σε
αναπνέω.
Η
γλώσσα μου στο στόμα σου,
η
γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό
δάσος
οι
ξυλοκόποι χάθηκαν
και
τα πουλιά.
Όπου
βρίσκεσαι
υπάρχω.
Τα
χείλη μου
περιτρέχουν
τ' αυτί σου
τόσο
μικρό και τρυφερό
πώς
χωράει
όλη
τη μουσική;
Ηδονή
-
πέρα
απ' τη γέννηση,
πέρα
απ' το θάνατο
τελικό
κ' αιώνιο
παρόν.
Αγγίζω
τα δάχτυλα
των
ποδιών σου.
Τι
αναρίθμητος ο κόσμος.
Κάτω
απ' όλες τις λέξεις
δυο σώματα ενώνονται
και
χωρίζουν.
Μέσα
σε λίγες νύχτες
πώς
πλάθεται και καταρρέει
όλος
ο κόσμος;
Η
γλώσσα αγγίζει
βαθύτερα
απ’ τα δάχτυλα.
Ενώνεται.
Τώρα
με
τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται
το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.
Δυο μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας
αιώνας
κ'
εννιά δευτερόλεπτα.
Τι
να τα κάνω τ' άστρα
αφού
λείπεις;
Γιάννης Ρίτσος, Τα Ερωτικά
