Μαζί Άνισο

Το φως σκοταδένιο
το φουλάρι αγχόνη 
τα παντζούρια διάφανα 
ο χρόνος δέκα εκατοστά 
το αίμα νερό που γίνεται
μια ιστορίες
μνήμες αιώνα μέλλοντος 
εσύ ως έχει.

Η θάλασσα άγονη 
τα χέρια αλλοπρόσαλλα 
ο Θεός μνησίκακος
ο κόσμος ακίνητος
η φυλακή ξεκλείδωτη
μια λέξη χίλιες εικόνες
ξυπνήματα στην αμφιλύκη
εσύ, το νέο σου όνομα. 

Το χώρια μας άκλαυτο
η ανατολή αξημέρωτη 
το φόρεμα βρόχινο 
το παραμύθι ονοματισμένο 
η διαθήκη ανοιχτή
πλήθος άντρες βουβοί στο γυναικωνίτη 
ο σκοπός αλτ τις ει
εσύ, δύο πλην ένα.

Οι γαλαξίες αχρείαστοι 
ο Ιώβ ανυπόμονος
η άνοιξη που βαλσάμωσε 
το μάγουλο δακρυσμένο 
η βόλτα σιωπηλή 
το κρεβάτι στρωμένο
ένα νεκρό κυρά Βαγγελιώ 
με έμενα εγώ, χωρίς εσένα.

Τα κοχύλια ορθάνοιχτα
ο ήλιος παρανάλωμα
η καρδιά των ζώντων ακίνητη
το τέλος σε αργή κίνηση 
το φεγγάρι αυτόφωτο

κανείς πια το κλικ

ερημιά έξι δισεκατομμυρίων ανθρώπων
εσύ, ενικός ευγενείας.  

Το ύψωμα κατειλημμένο
ο όρκος απαράβατος
τα χαρτιά πλημμυρισμένα
τα φιλιά αδοκίμαστα
το τέρας έξω από τον λαβύρινθο
κουρνιαχτά συγκρουόμενα
εν κινδύνοις τας φρένας
το μαζί πάντα άνισο.

 

Χρήστος Ελμάζης