Μ' ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν με τραβάνε οι θεωρούμενες ωραίες γυναίκες.
Μερικές φορές, εκεί που κάνουμε βόλτα με κάποιο φίλο, με σκουντάει και μου
λέει: «Πω πω! Την είδες αυτή την κοπέλα;» Αλλά περιέργως δεν έχω πάρει χαμπάρι
την υποτιθέμενη φοβερή ομορφιά. Εκθαμβωτικά μοντέλα και ηθοποιοί δεν μου λένε
τίποτα. Δεν ξέρω γιατί, πάντως έτσι είναι. Για μένα, το όριο ανάμεσα στην
πραγματικότητα και τον κόσμο των ονείρων ήταν πάντα απροσδιόριστο και κάθε φορά
που με τύφλωνε ο έρωτας, ακόμη και στην αρχή της εφηβείας μου, ένα όμορφο
πρόσωπο δεν αρκούσε για να με ξεσηκώσει.
Πάντοτε με γοήτευε όχι η ποσοτικά μετρήσιμη, εξωτερική ομορφιά, αλλά κάτι
βαθιά κρυμμένο, κάτι απόλυτο. Όπως μερικοί άνθρωποι έχουν ένα κρυφό πάθος με
τις θύελλες, τους σεισμούς ή τις διακοπές ρεύματος, έτσι κι εμένα μου άρεσε
αυτό το απροσδιόριστο κάτι που εξέπεμπαν πάνω μου ορισμένα
άτομα του άλλου φύλου. Θα μπορούσαμε πιο σωστά να τ' ονομάσουμε
μαγνητισμό.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι μια δύναμη που τυλίγει τους ανθρώπους στα
δίχτυα της.
Η πιο κοντινή παρομοίωση θα μπορούσε να είναι η δύναμη των αρωμάτων. Ακόμα
κι ο μεγαλύτερος αρωματοποιός δεν μπορεί να εξηγήσει πώς δημιουργείται ένα
άρωμα που μαγνητίζει τους ανθρώπους. Η επιστήμη σίγουρα δεν μπορεί να το
εξηγήσει. Κι όμως, παραμένει γεγονός πως ένας ορισμένος συνδυασμός αρωμάτων
μπορεί να ξελογιάσει το άλλο φύλο σαν τη μυρωδιά ενός ζώου που βρίσκεται σε
οίστρο.
Ένα άρωμα μπορεί να τραβήξει πενήντα στους εκατό ανθρώπους. Κι ένα άλλο θα
τραβήξει τους άλλους πενήντα. Υπάρχουν όμως και μυρωδιές που μονάχα ένας- δυο
άνθρωποι θα τις βρουν άκρως ερεθιστικές. Κι εγώ έχω την ικανότητα να οσμίζομαι
αυτές τις σπάνιες μυρωδιές από μακριά. Όταν μου 'ρχονται, θέλω να πάω στην
κοπέλα που ακτινοβολεί αυτή την αύρα και να της πω: Κοίτα, το πιάνω
στον αέρα. Κανένας άλλος δεν το νιώθει, αλλά εγώ μπορώ.
Χαρούκι Μουρακάμι, Νότια των Συνόρων Δυτικά του Ήλιου
