Η Πριγκίπισσα Που Δεν Ήταν

Γνώρισα κάποτε μια πριγκίπισσα χωρίς βασίλειο. Χωρίς κορώνα κι αυλικούς,
μήτε παλάτι ή γαλάζιο αίμα. Δίχως πλούτη, στρατό ή υπηκόους. Χωρίς τρανή γενεαλογία.
Περιφερόταν στην αγορά λουσμένη από τη χάρη μιας φαντασίωσης αισχρής,
πως τάχα θα 'ρθει ο πρίγκιπας που της αναλογεί, για να τη συμπληρώσει 
και να γίνουν ένα.

Με ψεύδη ασύστολα ξεγέλαγε εμπόρους και περαστικούς,
γλυκομιλούσε στα παιδιά, αποζητούσε σέβας και τιμές από γριές κυρίες...
Ο καιρός περνούσε και μνηστήρες άρχισαν να συρρέουν στις παρυφές της πόλης,
παρασυρμένοι από τις φήμες. Ανάμεσα τους κι ένας νεαρός
με αλλόκοτη κοψιά και διψασμένο βλέμμα.
Εκείνη, τους υποδέχονταν πάντα μεσάνυχτα, στην κεντρική πλατεία
(μιας και το ανάκτορο υπήρχε μόνο στο μυαλό της)
και αφού τους περιέπαιζε ή τους ζητούσε τον ήλιο με τ' αστέρια,
τους έδιωχνε έπειτα με ύβρεις και κατάρες.
Πώς τόλμησαν, άραγε, έστω και να σκεφτούν ότι θα μπορούσε κρυστάλλινη σταγόνα του ουρανού
να σμίξει με τη λάσπη;
Ήρθε όμως και η σειρά του νεαρού που έμοιαζε ξένος σε εκείνα τα μέρη.
Στάθηκε μπρος της, χαμογέλασε μα πριν αρχίσει να μιλά, μεταμορφώθηκε σε άνεμο
που άρχισε να λυσσομανά.
Σκόνη κι αχός σηκώθηκε στην πολιτεία...
Όταν η αντάρα κατακάθισε, η σπουδαία μέλλουσα βασίλισσα είχε εξαφανιστεί.
Μάταια έψαξαν οι λίγοι πλανεμένοι της πιστοί να την βρουν για να την φέρουν πίσω.
Στη θέση της πια κείτονταν σιωπηλά, ένα χάρτινο στέμμα.

Ήξερα κάποτε μια πριγκίπισσα πλαστή, που δεν κατείχε τίποτα.
Όμως στα όνειρα της, ψέλλιζε το ''τα'' το ''για'' και το ''ζητώ'' μπροστά από το ''πάντα''.
Στοιβάχτηκαν τα ψέματα σωρό κι όταν απαίτησε να εμφανιστεί μπροστά της το απόλυτο,
όρμησαν να την αφανίσουν.

[Επιμύθιο]
Κάθε ένωση προορίζεται να συνταράξει τα τετραθέμελα του σύμπαντος κόσμου.
Γι' αυτό και προστατεύεται από τους αγέρηδες και τα στοιχειά της φύσης.
Γι' αυτό και δεν ενώνεται ποτέ κανείς αληθινά, μέχρι να πουν εκείνα.
Κι εκείνα δεν θα πουν, εάν δεν βγάλουν τις μάσκες τους οι με το νου τους βασιλείς
και οι κίβδηλες πριγκιποπούλες. 

Χρήστος Ελμάζης