Το Κορίτσι Μέσα στο Σπίτι

Και τώρα θα μείνω για πάντα εδώ. Σε αυτό το σπίτι. Ελπίζω μόνο πως κάποτε
θα πέσει και θα με θάψει στα συντρίμμια του και θα ησυχάσω.
Όταν θα συμβεί αυτό, σας παρακαλώ να μη με μετακινήσετε. Μην πειράξετε τίποτα,
ούτε το παραμικρό κομματάκι σκόνης. Αφήστε με έτσι, με το σπίτι πάνω μου και ξεχάστε με,
ξεχάστε με για πάντα… Κι αν ποτέ δείτε εκείνον, αν κάποτε σε κάποιο παράξενο μέρος
συναντήσετε εκείνον που έχει το σημάδι απ’ το αστέρι, να του πείτε πως εγώ είμαι εδώ,
στο σπίτι μας.
Να του πείτε πως προσπαθώ να τον φτάσω αλλά δεν μπορώ να τον βρω,
γιατί έχω παγιδευτεί κάπου ενδιάμεσα και δεν ξέρω πού ακριβώς είμαι. Να του πείτε ότι
ποτίζω τον έρωτα, όπως εκείνος πότιζε κάποτε το γιασεμί μας κι ότι τον ποτίζω
με το αίμα μου.
Και να του πείτε ότι θα τον βρω, ότι κάποια στιγμή θα τον ξαναβρώ.
Και ότι τότε θα έχω έτοιμο το τσάι γιασεμί και τον πόθο που ζέσταινε κάποτε το χιόνι…
Κι έναν θάνατο για να μπορεί να με αγαπάει για πάντα.
Για περισσότερο κι απ’ όσο ζουν τ’ αστέρια.


Μαρία Ράπτη