Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές
αν, μάλιστα, τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη
να τους βλέπουμε πού και πού
γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι
βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί -ξεχασμένοι έστω-
εκεί έρχεται το μαντάτο τους.
Οι καλοί ποιητές μάς φεύγουνε μια μέρα
όχι γιατί πεθαίνουνε από έμφραγμα ή από καρκίνο
αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους λουλούδια τρομερά.
Ανοίγουνε κιτάπια στην αρχή
πάνε μετά στον οφθαλμίατρο
ρωτάνε κηπουρούς, βοτανολόγους…
Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά,
λόγια φοβισμένα κι αόριστα οι περαστικοί
κι οι γείτονες σταυροκοπιούνται.
Έτσι σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται.
Αποτραβιούνται σπίτι τους ακούγοντας δίσκους παλιούς
γράφοντας λίγο, όλο και πιο λίγο
πράγματα μέτρια.
Στο μεταξύ, μες στην κλεισούρα τα τρομερά λουλούδια
αρχίζουν να ξεραίνονται και να κρεμάνε
κι οι ποιητές δε βγαίνουν πια
μήτε για τα τσιγάρα τους στο διπλανό περίπτερο.
Μόνο σκεβρώνουνε κοντά στο τζάκι
ζητώντας την απόκριση από τη φωτιά
που πάντα ξεπετάει στο τέλος μια της σπίθα
κι αυτή γαντζώνεται στα ξεραμένα φύλλα πρώτα
ύστερα στα ξερά κλαριά, σ' όλο το σώμα
και τότε λάμπει το σπίτι, λάμπει ο τόπος
για μια μόνο στιγμή.
Κι αποτεφρώνονται.
Γιάννης Βαρβέρης
