Πάρτε μια κάποια νύχτα τον Αύγουστο.
Η Πριγκίπισσα Λη-Τσέρι
αγνάντευε απ’ το παράθυρο της
σοφίτας της. Ήτανε πανσέληνος.
Το φεγγάρι είχε στρογγυλέψει τόσο
πολύ που κόντευε να κατρακυλήσει.
Φαντάσου να ξυπνάς και να
βρίσκεις το φεγγάρι τάβλα στο πάτωμα του λουτρού,
σαν το μακαρίτη τον Έλβις
Πρίσλεϋ, δηλητηριασμένο από παγωτό μπανάνα.
Ήταν ένα φεγγάρι που μπορούσε να
ξυπνήσει άγρια πάθη σε μια κοιμισμένη αγελάδα.
Ένα φεγγάρι που μπορούσε να διαολέψει
το κάθε κουνελάκι.
Ένα φεγγάρι που μπορούσε να κάνει
τις κοτρώνες να μοιάζουν σεληνόλιθοι,
να μεταμορφώσει την
Κοκκινοσκουφίτσα σε μεγάλο κακό λύκο.
Πάνω από μια ώρα, η Λη-Τσέρι
αγνάντευε το άπειρο τ’ ουρανού.
‘Έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι;’
ρώτησε η Πριγκίπισσα το Μαγεμένο Βασιλόπουλο.
Το Μαγεμένο Βασιλόπουλο έκανε σα να του ’χαν κάνει μια χαζή ερώτηση.
Ίσως και να ’ταν έτσι. Το ίδιο ερώτημα στη Ρέμινγκτον SL3 έδωσε την εξής απάντηση:
Ο Αλμπέρ Καμύ έγραψε πως το μόνο
σοβαρό ερώτημα είναι αν πρέπει ν’ αυτοκτονείς ή όχι.
Ο Τομ Ρόμπινς έγραψε πως το μόνο
σοβαρό ερώτημα είναι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.
Σίγουρα όταν το ’γραψε ο Καμύ θα
’χε στραβοκοιμηθεί κι ο Ρόμπινς θα ’χε ξεχάσει να βάλει το ξυπνητήρι.
Ένα είναι το σοβαρό ερώτημα. Κι
αυτό είναι:
Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη
παντοτινή;
Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σου
πω αν πρέπει ν’ αυτοκτονείς ή όχι.
Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σε
καθησυχάσω για την αρχή και το τέλος του χρόνου.
Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σου
αποκαλύψω αν έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι.
Τομ Ρόμπινς, Τρυποκάρυδος
