Στη Βίλα Μποργκέζε ζω. Μήτε ίχνος
σκόνης εδώ, μήτε μια καρέκλα σε λάθος θέση. Όλοι μονάχοι είμαστε εδώ και όλοι
μας νεκροί.
Ο Μπόρις μόλις μου πρόσφερε μια
σύνοψη των αντιλήψεών του. Το παίζει μετεωρολόγος. Ο καιρός, προφητεύει, θα
συνεχίσει να έχει τα χάλια του. Θα σημειωθούν κι άλλες συμφορές κι άλλοι
θάνατοι κι άλλη απελπισία. Δεν προβλέπεται η παραμικρή αλλαγή. Μας κατατρώγει
του χρόνου ο καρκίνος. Οι ήρωές μας έχουν σκοτωθεί ή αυτοκτονούν. Ο ήρωας, το
λοιπόν, δεν είναι ο Χρόνος, μα το Άχρονο. Πρέπει να βαδίσουμε, με βήμα
κατάδικου, προς του θανάτου την ειρκτή. Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν θ' αλλάξει ο
καιρός.
Τώρα είναι το φθινόπωρο της
δεύτερης χρονιάς μου στο Παρίσι. Έχω βρεθεί εδώ για κάποιο λόγο που παραμένει
ακόμη θολός εντός μου. Δεν έχω χρήματα, μήτε πόρους, μήτε ελπίδες. Είμαι ο πιο
ευδαίμων άνθρωπος στον κόσμο. Ένα χρόνο πριν, έξι μήνες πριν, με είχα για
καλλιτέχνη. Δεν με έχω πια, είμαι.
Καθετί λογοτεχνικό έφυγε πλέον από πάνω μου. Δεν υπάρχουνε βιβλία που πρέπει να
γραφτούν, δόξα τω Θεώ.
Κι αυτό εδώ; Όχι, δεν είναι
βιβλίο αυτό. Είναι λίβελος, διαβολή, καταλαλιά. Δεν είναι βιβλίο με την
τρέχουσα έννοια. Όχι, είναι παρατεταμένη προσβολή, ροχάλα στη μούρη της Τέχνης,
κλοτσιά στου Θεού τα πισινά, στον κώλο του Ανθρώπου, της Μοίρας, του Χρόνου,
της Αγάπης, του Κάλους... κι ό,τι άλλο θέτε.
Εικοστή κάτι του Οκτώβρη. Έχω
χάσει τις ημερομηνίες. Τι θα 'λεγες -το όνειρό μου απ' τις 14 του περασμένου
Νοέμβρη; Υπάρχουν διάκενα, αλλά είναι ανάμεσα στα όνειρα και δεν έχει απομείνει
ίχνος από δαύτα. Ο κόσμος γύρω μου αποσυντίθεται, αφήνοντας εδώ κι εκεί κηλίδες
χρόνου. Ο κόσμος είναι ένας καρκίνος που τρώει τον ίδιο του τον εαυτό.
Σκέφτομαι πως όταν απλωθεί παντού
η μεγάλη σιωπή, θα θριαμβεύσει επιτέλους η μουσική. Όταν μες στη μήτρα του
χρόνου το καθετί και πάλι αποτραβηχτεί, το χάος θα αποκατασταθεί, και το χάος
είναι η παρτιτούρα που πάνω της γράφεται της πραγματικότητας η μουσική..
Χένρι Μίλερ, Ο Τροπικός του Καρκίνου
