θέλω
να πάρω όλα τα τραγούδια
αυτά
που τραγουδάς
και
λέω πως είναι για μένα
και
να τα κάνω εικόνες
παράθυρα
στο
δωμάτιό σου
να
μπορέσω να σ’ ανοίξω
να
σε κάνω να δεις
πως
άνθρωποι σαν εμάς
δε
θα ’πρεπε να κοιμούνται χώρια
-
αυτό
το ποίημα θα το κάνω μικρό
να
χωράει στην τσέπη σου
θα
στάξω πάνω του
να
γίνει συναισθηματικό
κάθε
φορά που θα το σκίζεις κι από λίγο
να
σκίζομαι κι εγώ
έτσι
όπως κάθε φορά με σκίζεις
και
τρελαίνεσαι
-
για
κάθε φορά που ήθελα να θες να με φιλήσεις
γίνομαι
ποίημα
επαναλαμβανόμενο
απλό
και
σε κουράζω
χαράζω
δρόμο απ’ το παντελόνι ως τα χείλη σου
γνωστή
διαδρομή που δε βαριέσαι ποτέ
και
πάντα πριν το τέλος
κάνω
μια ευχή
τυχαία
επαναλαμβανόμενη απλή
που
με κουράζει
(μα
σ’ έχω ήδη ερωτευτεί
και
δεν πειράζει)
κοιτάω
χαμηλά τα χέρια μου
κοψίματα
σκισίματα κανένα γιατί
να
σε κλείνω ανάμεσα να μην πονάς
κι
εύχομαι να θυμάσαι πάντα
πόσο
κρίμα είναι
άνθρωποι
σαν εμάς
να
μην ξυπνάνε μαζί.
Μαρίνα Παπαδημητρίου
