Αποθηκεύω ολόκληρη τη ζωή μου στο ''μετά''. Είτε το ''μετά'' είναι αύριο,
σε ένα μήνα, σε πέντε χρόνια ή ακόμα και στην επόμενη στιγμή.
Από τότε που με
θυμάμαι οι σκέψεις μου τρέχουν συνεχώς σε αυτόν τον μαγικό τόπο
που όλο φτάνει
αλλά ποτέ δεν είναι εδώ.
Και τον οικοδομούν τόσο λεπτομερώς, τον περιγράφουν είτε μαύρο και αδιέξοδο
είτε ελπιδοφόρο και ευτυχισμένο (ανάλογα με τη συναισθηματική μου κατάσταση)
που πολλές φορές αντιδρώ και μεταβάλλω τη διάθεσή μου λες και ζω ήδη εκεί.
Σε αυτό το αυθαίρετο ''μετά'' που αυθαίρετα κατασκεύασε κάποιο μέρος του
εαυτού μου.
Ποιος άραγε; Τι μέρος του λόγου είναι; Με τι δεδομένα το
έπραξε; Γιατί το κάνει;
Κοιτάζοντας γύρω μου, βλέπω την παροδικότητα και τη φθορά των πραγμάτων.
Όλα μου τραγουδούν: «ποτέ πια». Ποτέ πια δεν θα ξανανασάνω όπως αυτή εδώ τη
στιγμή.
Ποτέ πια η καρδιά μου δεν θα χτυπήσει όπως τώρα. Ο επόμενος θα είναι
ένας άλλος χτύπος,
που όσο και να τον οραματιστώ (όσο και να φανταστώ την ουσία της ζωής της ίδιας)
δεν θα έχει καμία σχέση με τις προκαταβολικές απεικονίσεις μου.
Και
την ίδια στιγμή το ''τώρα'' δίνει τη θέση του στο επόμενο ''τώρα''.. Αέναα.
Έχουμε παρατήσει τα κορμιά μας εδώ, και με την υπόλοιπη ύπαρξη μας
περιπλανιόμαστε
σε έναν ανύπαρκτο κόσμο. Η μεγαλύτερη φυλακή και η μεγαλύτερη
ψευδαίσθηση.
Μέχρι να γίνουν και τα κορμιά μας σκόνη. Αφήνοντας μόνο τον χρόνο
να κυλάει.
Χωρίς άλλες ψευδαισθήσεις.
Χρήστος Ελμάζης
