Αναρωτηθήκατε άραγε ποτέ τι ακριβώς ερωτευόμαστε σ’ έναν
άλλο άνθρωπο;
Σας έχει απασχολήσει αυτό το αίνιγμα; Τι είναι εκείνο
πάνω του που συνεγείρει
τις στρατιές των εφησυχασμένων μας αισθήσεων και μας
ρίχνει άοπλους
σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη; Σε ποιο σημείο
βρίσκεται η δύναμη του άλλου,
εκείνη η δύναμη που μας ωθεί ολόγυμνους στο ναρκοπέδιο
μιας άγνωστης ως χθες
αγκαλιάς; Εμπρός, λοιπόν, στραφείτε με προσοχή στο
παρελθόν σας και προσπαθήστε
να θυμηθείτε -αν βέβαια έχετε μια τέτοια άξια ανάμνηση:
τι σχήμα είχε το στιλέτο που
σας πλήγωσε κάποτε θανάσιμα; Ήταν υγρό σαν ένα βλέμμα
θαλασσί, στέρεο σαν
περπάτημα ή αέρινο, όπως το σχήμα των χεριών που κλείνουν
σ’ ένα χάδι βαθύ
ως μέσα στις ρίζες;
•✽ •✽ •✽ •✽ •✽•
Ο φόβος, Κύριε, είναι ένας δρόμος κλειστός για τον έρωτα.
Ένα τραχύ μονοπάτι γεμάτο
με φιδοφωλιές και βρώμικα χορτάρια. Στο τέρμα του
φαντάζει απρόσιτο το χλοερό
αλωνάκι της αγάπης. Μα μόνο έτσι πολεμάς γι’ αυτό που
νιώθεις: περπατώντας αυτόν
τον δρόμο, ματώνοντας τα πόδια στα χαλίκια του,
παραμερίζοντας με τους αγκώνες
τα σαρκοβόρα αναρριχητικά που γλείφουν λαίμαργα το δέρμα
σου, κοιτώντας πάντοτε
μπροστά, κοιτώντας μέσα σου, εκεί όπου παφλάζει η
επιθυμία που σε οδηγεί,
που ο πόθος ξεδιπλώνει τον βαθύ του ουρανό, εκεί που η
καρδιά χτυπάει μόνη της
και μια φωτιά ανάβει μεσοπέλαγα. Ερωτεύομαι θα πει πηγαίνω. Προχωρώ. Διασχίζω και
διασχίζομαι. Και ξεμακραίνω. Για ν’ αγγίξω κάποτε τον
πάμφωτο προορισμό που αξιώθηκα.
Θα πει Φτάνω. Ξυπόλητη, λουσμένη στον ιδρώτα, κατάκοπη,
γδαρμένη, δίχως νύχια,
δίχως δόντια, με βλέφαρα καμένα, πρησμένα γόνατα, με
χέρια τρυπημένα και τη φωνή
τριμμένη πάνω στις συλλαβές του σ’ αγαπώ -έστω κι έτσι, μόνο έτσι Φτάνω.
Γιατί ο έρωτας, Κύριε, άλλο δεν είναι από μια δυνατότητα.
Ένα μπορώ. Να γνωρίζω και
να αγνοώ μαζί. Να εγκληματώ και να ’μαι η μόνη αθώα. Να
παραλύω στην πιθανότητα
της αποκάλυψης κι αυτός ο φόβος, ο Φόβος, Κύριε, να με
δυναμώνει.
Μόνο οι γενναίοι αγαπούν, να το θυμάστε. Οι άλλοι απλώς
ξεγελούν τα όνειρα...
Εγώ ήμουνα
στους πρώτους.
Άκης Δήμου
