Εκτός Πραγματικότητας

Άλλοτε διάβαζα συχνά όταν ήμουν άρρωστος. 

Οι σιλουέτες του Στάινμπεκ αποβιβάζονταν μέσα στο δωμάτιό μου
με γέλια και αλκοολούχες καραμέλες. Τα κρεβατώματά μου γίνονταν γιορτές.
Διάβαζα για να ξεφύγω από μια μακρά παιδική ηλικία. Διάβαζα όπως κανείς
ετοιμάζεται για πόλεμο. Θυμάμαι τον Προυστ και τις πασχαλιές.
Θυμάμαι τον Σατωβριάνδο μέσα σ' ένα δάσος της Φλόριντα.
Ξαναβλέπω τα Mosquitos του Φώκνερ που με περιτριγύριζαν στον κήπο
του Παλαί Ρουαγιάλ. Θυμάμαι αυτή την ερώτηση «έχει η τέχνη κάποια σχέση
με το σεξουαλικό ένστικτο;». Κι από τα ανοιξιάτικα δέντρα έπεφτε απαλό βαμβάκι.
Θυμάμαι τα μικρά κόκκινα σπιτάκια. Θυμάμαι τα σπίτια του τέλους.
Ξαναβλέπω τις πόρτες από ελεφαντόδοντο ή κέρατο του Νερβάλ και του Βιργιλίου.
Ξαναβλέπω τον Πεσσόα να περπατάει  με τα ρούχα του λογιστή σ’ ένα δρόμο της Λισσαβόνας.
Σκέφτομαι τον Σαντράρ και τα ταξίδια που ποτέ δεν θα κάνω.
Θυμάμαι τον Γκαρσία Λόρκα δολοφονημένο.  Και δεν ξεχνώ πως η ανθρωπότητα
είναι απείρως ανώτερη απ' αυτό  που κάποια αμόρφωτα σκουπίδια θα θέλανε να γίνει.


Πιέρ Μερό